Gisteren is er een dagje gewerkt in huize Botterhuis. Ik was zo lekker met van alles en nog wat bezig dat ik zowaar vergeten was een blog te schrijven. En toen was het even tijd voor de bank.
Wat zegt Joop? ”Je hebt nog geen blog geschreven vandaag”. Gaat hij me gewoon zitten manen!

Joop was gisteren wat beter dan eergisteren. Dinsdagmorgen was hij zo extreem slecht dat ik een cursus moest annuleren. Dinsdagavond kon ik gewoon werken. Gistermorgen ben ik al vroeg begonnen aan het maken van een compilatie van mooie foto’s. We hadden dat bij de uitvaart van de vader van Joop gezien en dat wil Joop ook. Toen hij wakker werd, hebben we het eerste gedeelte samen gekeken. Hij heeft ook de speech van zijn baas binnen gekregen. Die is klaar, hij heeft hem gelezen en dat is fijn. Zijn broers hebben gisteravond een toespraak geschreven. Ik neem aan dat het een moeilijke avond is geweest.

Ook het verzamelen van alle adressen gaat in een rap tempo door. Ik had keurig alles verzameld in een Word-bestand. Alleen is het belangrijk dat we het in Excel aanleveren. De door ons verzamelde adressen zijn nu aangevuld met adressen uit het bestand van Joop zijn vader.
 

Buiten de privé-omstandigheden zijn ook de projecten weer opgepakt. Team ABC gaat aan de slag om de komende dagen de voorbereidingen te doen voor de opnamedagen die gepland zijn. Gistermorgen had ik een vergadering met mijn neef Rob. We ontwikkelen op dit moment een e-learning over het werken met Sharepoint. Dat is een Microsoft-applicatie voor het delen van documenten, documentenbeheer, enzovoorts.
 

Joop was gaan slapen en sliep nog steeds toen ik terugkwam. Ik hoop maar dat het ligt aan het gerepareerde rolluik. Het is nu weer heel donker in de slaapkamer. We hebben gesproken over de toespraak die voor hem geschreven is. Het doet hem zichtbaar goed dat er weer een stukje klaar is. Ik begrijp dat het goed voelt als er mooie woorden over je gesproken worden. Gisteren plaatste er zomaar ineens een cursiste een heel lief compliment op mijn Facebookpagina. Dat doet een mens toch goed. Met regelmaat merk je hoe instabiel je eigenlijk bent.

Een heel lief SMS-je van een opdrachtgever die even laat weten dat hij aan je denkt, een arm, of een knipoog, alles is eigenlijk genoeg. Toch merk ik nog steeds dat het mij pijn doet dat er zoveel mensen zijn die zo moeilijk met dit soort situaties kunnen omgaan. Mensen waar je jaren voor klaar hebt gestaan en nu nooit een keer vragen hoe het met je gaat of je een bemoedigend woord toespreken. Je merkt dat het meer kapot maakt dan je lief is.

Eerlijk is eerlijk, ik ben natuurlijk best wel een beetje een raar mens.