Wie kaatst kan de bal verwachten. Als ik begin over roken dan begint Joop over overgewicht. Toen we nog in de hoop-fase zaten van beter worden wilde ik Joop stimuleren om te stoppen met roken. Daar moesten dan natuurlijk wel enorme prijzen tegenover staan. Het idee was om hem met iedere mijlpaal iets te laten doen. Het bezoeken van plekken die hij nog graag wil zien, een weekendje New York met Yosh, enz. enz. Uiteraard werden de beloningen steeds groter.

Ik zou gaan lijnen. Met de huisarts had ik al een afspraak. Hij zou mij volledig gaan steunen en begeleiden. Volgens Joop was het verstandig. Overgewicht is namelijk slecht voor je gezondheid, je gaat eerder dood, je ziet er onaantrekkelijker uit en natuurlijk zou de verzekering de medicijnen voor al die vreetzakken niet moeten vergoeden. Het is namelijk allemaal je eigen schuld. Er was volgens Joop nog een bijkomend voordeel. Binnenkort moest ik natuurlijk weer verkering gaan zoeken. Nou, in die trouwjurk op die muur op weg naar de WC (weet u nog wel?) zie ik er natuurlijk een stuk appetijtelijker uit. U kunt het wellicht niet begrijpen maar wij hebben dan nog steeds de grootste lol.
 

Ook gisteren in het gesprek met Dr. Dezaire. Het kwam over de aanschaf van een saturatiemeter.

Dat is zo’n metertje wat ze op je vinger klikken. Daarmee kunnen ze naast alle andere dingen ook de zuurstofsaturatie in je bloed meten. Die waarde die bij Joop dus veel te laag is. Ik was natuurlijk gelijk weer van plan naar de winkel te vliegen en de beste te kopen die er te vinden is. Volgens de dokter een slecht plan. Hij merkte op: ”Je merkt het vanzelf wel. Hij wil die zuurstof, dat is een teken dat hij het nodig heeft. Als metertjes waardes gaan aangeven dan ga je daar alleen maar steeds meer van schrikken”. Hij gaf als voorbeeld de saturatiemeter en Joop sloot aan met zijn hartslagmeter. Het is angstig om te zien hoe hoog die soms is. Hij is gestopt met meten.
 

Ik sloot aan met: ”Ja, dat heb ik altijd met de weegschaal”. De dokter kon er wel om lachen. Soms bekroop ons weleens het idee als wij een blik door zijn wachtkamer hadden laten gaan, dat het voor zo’n dokter ook weleens een verademing is als je niet met zo’n stel klaagmuren te maken hebt. We hebben er in ieder geval iedere keer voor gezorgd dat het spreekuur - waarbij hij altijd enorm uitloopt - na een bezoekje van ons weer op tijd liep.

Ineens bedenk ik mij dat Yosh dit blog in de helft van de tekst had kunnen schrijven, er dan veel meer opbouw in de tekst had gezeten en dat Joop helemaal nooit een blog zou hebben gemaakt als ik dood zou gaan. En dat is nou zo heerlijk aan ons gezin. We zijn altijd onszelf gebleven, we respecteren elkaar en we zeggen elkaar de waarheid.

Ik erger mij aan Joop, Joop ergert zich soms aan mij en Yosh ergert zich soms aan mij en Joop. Gelukkig spreken we dat ook gewoon uit. Hoe moeilijk de gesprekken en keuzes de komende tijd ook zullen worden, ik heb mezelf voorgenomen om overal over te praten en mezelf uit te spreken.