En dan ineens schiet er in je gedachten dat je al een paar dagen niet op je blog hebt geschreven.
Ben ik het vergeten, is het niet meer leuk, kan ik mijn ei er niet meer in kwijt?
Eigenlijk weet ik zelf op alle drie de vragen het antwoord niet. Misschien is het wel omdat ik hoop geen blog met gezeur te maken en af en toe iets positiefs te melden. Als dat er dan niet is heb ik minder inspiratie om te schrijven. Toch blijf ik van alle kanten horen dat mensen mijn blog lezen. Ik merk ook dat als ik minder schrijf er meer vragen komen. Dan toch maar weer even een laatste update.
De ondersteuningschemo valt hartstikke tegen. Joop is en blijft extreem moe. Zo moe dat hij veel in bed verblijft. Vaak een aantal uren achter elkaar. Ook overdag. Eenmaal eruit voelt hij zich belabberd en is hij stil, teruggetrokken met een neiging naar chagrijnig. Kan ik het hem kwalijk nemen?
Nee, natuurlijk niet maar het is wel moeilijk. Je hoop nog een beetje te genieten en die klote bijwerkingen maken alles onmogelijk. Ik val in herhaling als ik zeg dat dit geen kwaliteit van leven is.
Natuurlijk maak ik me ook zorgen. Als dit het resultaat is van 1 ondersteuningschemo, hoe doet hij het dan op de 2e die al staat ingepland? Het maakt me verdrietig en dan soms jankerig.
Zomaar ineens bekruipt me dan het intense gevoel dat het zo jammer is dat dit ons is overkomen.
Ik krijg vaak de opmerking van mensen dat ze een kaarsje voor me gaan opsteken. Dat is zo lief en goed bedoeld. Ik begrijp het niet en ik heb er ook niks mee. Het is heerlijk als iemand zich kan vinden in het geloof. Dat heb ik nog nooit gedaan en zal ik ook nooit gaan doen. Recent wilde iemand met mij gaan beginnen over het geloof. Eén oogopslag was voldoende om hem te laten stoppen.
En dan ineens schiet ik tijdens het typen in de lach. Gewoon omdat ik me bedenk dat als ik dat verhaal aan Joop zou vertellen, hij met de opmerking komt: ‘Ja, maar met welk oog keek je dan?’.
