Na de diagnose hebben Joop en ik veel gepraat over hoe en wat. Alles was bespreekbaar. De wensen over zijn uitvaart, begraven of cremeren, de muziek. Het zijn gesprekken die je liever niet voert met iemand waar je zielsveel van houdt. Dan ineens moet je beslissingen nemen.
 

We zaten binnen no-time bij de notaris om alles te regelen wat nodig was. Met zulke gesprekken zijn we snel gestopt. Het lijkt allemaal een natuurlijk proces te zijn wat er zich binnen je lichaam afspeelt. Je gaat door met leven, met lachen, met genieten en Joop heeft zich geschikt in dat wat hem is overkomen. Hij vind het enorm moeilijk dat Yosh, ik en iedereen verdriet heeft.
 

Zelf heb ik hem zelden tot nooit echt intens verdrietig gezien. Dat is zo’n schril contrast met het enorme verdriet dat ons zo regelmatig bij de keel grijpt.
 

Joop ziet mij niet graag huilen en ik doe ook mijn best dat niet te doen. Toch kies ik ook met regelmaat voor mezelf en maak hem dan duidelijk dat het toch logisch is dat ik zo’n immens verdriet heb. Ik heb hem weleens verwenst met zijn keiharde grappen en grollen maar eigenlijk had ik maar 1 wens en dat is met hem oud worden en genieten van Yosh, zijn levensweg, ons huis en ons werk.
 

Mij bekruipt op dit moment zo vaak het gevoel dat er geen levensvreugd meer is als ik mijn dingen niet meer kan delen met Joop. Natuurlijk zal dat gevoel terugkomen, dat is bij iedereen zo.
Toch kan ik mij er helemaal niks bij voorstellen: mijn leven op korte termijn zonder Joop voort te zetten.
 

Het gaat op dit moment ronduit slecht. Ik heb geen idee of de griep het erger heeft gemaakt maar Joop heeft het benauwd, zo benauwd. Gisteren had ik eindelijk de ballen om te zeggen: ‘Is het misschien handig als we binnenkort weer eens doorpraten over hoe en wat?’.
Joop fluisterde: ’Nog even wachten’.