De laatste bestraling is gedaan. Joop heeft zijn masker mee naar huis gekregen.

Zegt die eikel gewoon: “Wie weet haal ik het carnaval nog”. Ik heb gevraagd of ik die laatste keer mee naar binnen mocht. Ik kon het weer niet laten om een rare opmerking te maken toen we samen in dat kleedhokje zaten. Deur op slot, het leek een beetje op vroeger.

De mevrouw die ons naar de bestralingsruimte bracht, merkte op dat zij ons blog gisteren had gezien of Facebook. Dat is wel heel bijzonder. Zij blijkt een vriendin te zijn van kennissen van ons.
Het was dus geen enkel probleem en ze wilde ook graag uitleg geven. Ja, ik heb natuurlijk pas die rondleiding gehad. Ik heb lege bestralingsapparaten gezien. Maar toch was het ook nu weer heel anders omdat Joop daar lag. Ik vond het interessant om te zien hoe groot het bestralingsgebied is geweest. Natuurlijk moesten we de kamer uit en daar keken we mee in de kamer bij de meneer die Joop in de gaten zat te houden tijdens de bestraling. Na vier minuten zat het er alweer op en gingen we terug naar de bestralingsruimte om het masker te verwijderen.  Joop heeft de dames bedankt voor de goede verzorging, de vriendelijkheid en alles. Het leek wel of ze daar gewoon een beetje van stonden te kijken. Ja, een complimentje doet iedereen goed.

Het masker ging in een grote tas. In de gang zei ik nog tegen Joop: “Het zou toch een stunt zijn als je met dat masker op naar de auto loopt”. Hij voelde zich belabberd maar kon toch weer een beetje lachen.

Thuisgekomen is hij direct naar bed gegaan. Ik ben blij dat we met de dokter in de Daniel en zojuist ook nog met de huisarts de medicijnen van Joop hebben doorgenomen. Een flink aantal medicijnen gaan ze laten vervallen, de maagbeschermers worden opgehoogd en hij gaat toch maar aan de morfine. Met een beetje mazzel gaat de misselijkheid nog voor de kerst afnemen. Zijn dexamethason mag hij slikken tot oudejaarsdag.

Wie weet gaan we dan toch nog voor vuurwerk.