De huisarts is geweest. Joop en ik zijn goedgekeurd.  Ik had genoeg met zijn adviezen gedaan en met Joop is opnieuw zijn aangepaste medicijnschema en de medicijnvoorraad doorgenomen. Gisteravond zijn we heerlijk uit eten geweest met Yosh en San. Het was dit keer een keuze maken. Net vóórdat we wilde vertrekken belde Joop zijn jongste broer. Hij wilde langskomen. Ik hoorde Joop zeggen: “Nee, een ander keertje, we gaat uit eten”. Het was goed dat hij opnam want ik had waarschijnlijk het etentje afgezegd om de visite te laten komen. Ik ben blij dat we uiteindelijk geweest zijn.
 

De pijn is zo goed onder controle dat we even het idee hadden om de huisarts af te bellen. We voelen ons allebei bezwaard dat hij zo’n lange reis moet maken. Gelukkig hadden we het niet gedaan. We mogen egoïstisch zijn dat blijft iedereen ons bevestigen. Gisteravond bespraken Joop en ik: ”Wat zouden mensen toch allemaal vinden van deze situatie? Het ene moment is het zo slecht dat mensen al angstvallig in hun agenda aan het kijken zijn of ze vrij kunnen nemen op de dag dat ze verwachten dat de uitvaart gaat plaatsvinden en de volgende avond gaan wij naar het Zalmhuis”. Joop zei: “Straks denken ze nog ‘het valt allemaal wel mee’”. Nee, het valt helemaal niet mee.

Ook tijdens het bezoek van de huisarts zat Joop er weer monter bij. Gisteravond had ik Joop aangesproken op zijn rare armen. Hij heeft hele rare dunnen armen met een heel rimpelig perkament huidje. De opmerkingen waren niet van de lucht. Ja, dat is het enige aan mij wat lelijk is en daar heb jij geen last van omdat alles onder spanning staat.

Toen mijn moeder ziek was, had ze ook zo’n rare huid. In haar geval was er sprake van uitdroging omdat zij slecht at en dronk. Dat is bij Joop het tegenovergestelde. Ik vroeg dus aan de dokter: “Wat is dat nou met die armen?”.

Zijn antwoord wat duidelijk: “Ja, dat lichaam is gewoon op”. De huisarts vond Joop kortademiger dan vorige week.
Je ziet wel dat hij allerlei testvragen stelt om te kijken of Joop niet vergeetachtig is. Dat is absoluut niet het geval.
Het feit dat hij dingen niet wist had echt met de doofheid te maken. Die is nu gelukkig over.
 

Ik heb nog gevraagd of het nou eng is dat die uitzaaiingen nu zo aan het groeien zijn?  Die onder zijn oksel is stabiel maar die ter hoogte van zijn middenrif is behoorlijk. Ook her en der op zijn borst zagen we nu allemaal kleine uitzaaiingen komen. De vraag is: wat gaan ze doen? Ronald vertelde dat er een mogelijkheid is dat ze open gaan. Een mogelijkheid is dan om het alsnog te laten bestralen. Dat is dan alleen om te zorgen dat je geen verdere last krijgt van open wonden in plaats van dat het iets doet. Na zo’n verhaal schrijven ‘kortom’ is raar. Maar uiteindelijk zijn we toch blij dat Ronald is geweest. Ook ben ik blij met de oncologisch verpleegkundige die vanmorgen toch nog even belde. Iedereen is zo lief en bezorgd. Ze adviseerde een brochure met feiten en fabels over het gebruik van morfine.

Die ben ik gelijk gaan lezen en daar staan veel duidelijke dingen in. Wellicht komt het omdat ik zelf natuurlijk ook  een rubriek ‘Feiten’ en ‘Fabels’ heb. Vanmorgen zijn we begonnen aan ‘Homeland 5’. Joop had me beloofd dat we zouden wachten tot ik klaar ben met mijn projecten maar dat is mislukt.