Mijn buurvrouw Mieke begrijpt zo goed hoe ik mij voel. Soms wipt ze even aan.
Ze werkt bij de thuiszorg, enkele jaren geleden is haar man overleden aan kanker.
Daar heb ik eerder iets over geschreven. Met Mieke hebben we besproken hoe we het gaan doen als er een tijd komt dat we thuiszorg nodig hebben.

Je wilt iedereen zijn waardigheid gunnen en het zou toch heel raar zijn als Mieke Joop bijvoorbeeld zou komen wassen. Ik had dat met Mieke besproken maar natuurlijk wel tegen Joop verteld. Joop had zoiets van: “Dat tijdperk gaan we overslaan”.
Toch kan hij het iedere keer niet nalaten om even te zeggen:
“Het zit me toch wel een beetje dwars dat jij mijn … niet wil komen wassen”.

Mieke was nerveus. Haar nieuwe vriend Leen, mijn nieuwe buurman dus, werd gisteren geopereerd. Hij heeft hormoonkanker met uitzaaiingen, hetzelfde als haar eerste man Henk. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk want hormoonkanker is best zeldzaam. Je hoort het in ieder geval veel minder dan longkanker.
 

Leen zou geopereerd worden. De uitzaaiingen weghalen. Iets wat bij Joop helaas niet kan. Er was een mogelijkheid van open en gelijk weer dicht. De operatie kon zo’n 5 uur gaan duren. Dan loop je natuurlijk vanaf 12.00 uur te stuiteren.

Ze belde om 16.30 uur toen ik bij Mieke, haar kinderen en zwager was.
Behoorlijk foute boel. Het verdriet, de pijn bij Mieke en de kinderen, het is zo herkenbaar.