We zijn dus gisteren op bezoek geweest bij pa en ma Botterhuis en de 6 broers van Joop.
Ook een paar schoonzussen en neefjes en nichtjes waren aanwezig. Dat was heftig, heel heftig.

Ik verlies Joop, Yosh zijn vader maar zij hun zoon, broer, zwager en oom. Familie is voor ons heel belangrijk. Dat geldt voor zowel de familie van Joop als mijn eigen familie.
 

Ieder jaar hebben we een Botterhuizenweekend. Dit jaar was dat met Pinksteren.
Op maandag kwamen we terug en op dinsdag lag Joop in het ziekenhuis.
Eén week later zit je dan met deze diagnose. Dat maakt het allemaal zo onwerkelijk.

Er is gehuild, heel veel gelachen en gepraat. Wij hadden voor Yosh de keuze gemaakt dat hij lekker bij zijn vrienden zou blijven. Deze emotie er nog eens bovenop zou wellicht gewoon teveel zijn.
 

Natuurlijk gingen de vragen over verwachtingen, een second opinion, alternatieve geneeswijzen, wel of geen chemo en/of zelfs euthanasie. Wij hebben hen verteld hoe wij erin staan, het tot nu toe van plan zijn aan te pakken. Wat wij ook kiezen, ze staan achter onze keuze. Dat is fijn.

Zou dat anders zijn, dan blijft het toch onze keuze. Eigenlijk zou het beter zijn om te typen:
de keuze van Joop. Natuurlijk zit je aan te hikken tegen het vertrek. Hapjes en drankjes op tafel, even over iets anders hebben en natuurlijk ook nog over mijn voeten.