Yeah, een overwinning op mezelf: op weg terug van mijn training kreeg ik een bericht dat onverwachts een broer van Joop en zijn moeder een bakkie zouden komen doen. Joop heeft een mail uitgestuurd dat wij geen afspraken meer maken op termijn. Het is moeilijk om te zeggen: ”We spreken voor zondag af”.
We  weten dan namelijk helemaal niet hoe Joop zicht voelt. Dan stellen we misschien mensen teleur.
 

Leven met de dag, dat is het motto. Ik was toch meer geschrokken van de opmerking van de dokter dan me lief was dus ik wilde echt mijn leven gaan beteren. Het was de bedoeling om als een speer terug te gaan vanuit Arnhem en dan nog een uurtje thuis te zijn vóórdat ik naar de kapper zou gaan. In de auto zag ik het bericht van ons bezoek. Ik raakte gelijk helemaal in de stress. Ik was namelijk ’s ochtends weggegaan en had de boel even de boel gelaten. Mijn bureau lag stampvol met papier van cursussen die ik aan het afbouwen ben en opdrachten die ik nog schriftelijk moet bevestigen. Zal ik het laten liggen voor als ik terug ben? “Ja, doe maar”.

Ik weet dat Joop er een hekel aan heeft maar ik liet lekker alles liggen. De bedoeling was om nog even aan de slag te gaan. Ik belde naar huis en vroeg hoe het verlopen was. Joop had heerlijk geslapen en keek uit naar zijn bezoek. Ga ik de kapper afbellen? Nee, je gaat gewoon.

 

Gelukkig waren ze er al om tien voor drie dus ik kon nog een uurtje met de visite kletsen. Uiteindelijk ben ik toch naar de kapper gegaan. Het duurde even voordat ik mezelf over kon geven aan het feit dat het zeker 1,5 uur ging duren. ‘Op hete kolen zitten’ noemen ze dat toch? Yosh heeft boodschappen gedaan en ik heb lekker gekookt voor Joop toen ik terugkwam. Dat had hij wel verdiend. Yosh ging naar de vrienden van Amstel live. Ik ben blij dat wij dat vorig jaar ook een keer met zijn drieën hebben mogen meemaken. Joop keek het al jaren op tv en zei dan iedere keer: “Daar zou ik zo graag een keer heen willen”. Ik had het al een paar keer geprobeerd maar zat er net als andere mensen regelmatig naast. Vorig jaar had ik mazzel. Ik ging Markplaats op en vond 4 tickets. De bedoeling was met zijn vieren maar uiteindelijk zijn we met zijn drieën geweest. Yosh is nu met vrienden en via de app kregen we foto’s, berichtjes en een filmpje binnen. Als hij geniet dan doen wij dat ook.
 

Steeds vaker durven mensen ons eerlijk de vraag te stellen: “Hoelang denk je nou dat het nog gaat duren?”.
Ja, dat is best moeilijk te zeggen. We hebben diepe dalen en iedere keer krabbelt Joop weer een beetje op.
Het is en blijft natuurlijk een jonge vent. Een jonge god die buiten die klote kanker van nu nog nooit wat gemankeerd heeft. Wat een gevecht moet daarbinnen gaande zijn. De kanker is flink aan het groeien.
Dat merken we aan zijn benauwdheid en het is voelbaar aan de diverse uitzaaiingen.

Zowel de longarts als de huisarts hebben ons met klem verzocht om dingen te regelen omdat het gewoonweg mogelijk is dat hij er zomaar ineens tussenuit piept. Vandaar dat we zoveel mogelijk geregeld hebben.

Piept hij er niet tussenuit doordat de natuur zijn werk heeft gedaan, dan wordt het euthanasie. Het fijne is dat Joop helemaal geen pijn heeft. Niks, nakkes, nada. De vele morfine en de pleisters doen dus goed hun werk.
Dan is het natuurlijk beter vol te houden dan wanneer er sprake is van extreme pijn of, zoals een poosje geleden, van de hele dag overgeven. Dat wil zeggen dat wij op dit moment niet voornemens zijn de euthanasie in gang te zetten. Dan is het maar bekend. Ik bemerk namelijk dat mensen om mij heen soms moeite hebben om dingen af te spreken en/of om plannen te maken.
 

De maximale levensverwachting die Joop gekregen heeft is 1 jaar, met de cijfers voor ogen dat dit in de meeste gevallen bij de vorm van Joop 9 maanden is. Afgelopen week was het 8 maanden geleden dat wij de diagnose kregen. Ja, dan is de rekensom snel gemaakt. Wij denken dus op dit moment in weken. Afgelopen week zei ik tegen Joop: “Ik ben alweer bijna jarig”. Ja, over 4 weken ben ik jarig. Dan komt toch  heel even de vraag in je op: ”Is het een verjaardag met of zonder Joop?”. Natuurlijk ben ik dan weer even heel verdrietig maar dat is volgens mij hartstikke logisch.