Joop heeft altijd zijn ondeugende gedrag behouden. Daarom hebben we altijd zo’n lol. Kattenkwaad uithalen is toch voor kinderen? Joop beleeft er nog steeds plezier aan. Hij kan er mij mee tot wanhoop drijven.
 

Roy heeft altijd onthouden dat hij met Joop ’s avonds op pad ging. Als klein jochie de straten door met een afstandsbediening. Gluren door de ramen en dan de TV harder zetten of op een ander net. Wat hadden ze een lol. Roy was net als Yosh als kind ook wel een beetje een schijterd. Stoer dan maar met een zekere gepastheid.

Verscholen in een tuin hadden ze een TV al 2 keer harder gezet en een keer op een ander net toen de bewoner onraad rook. Die kwam richting de deur lopen. Roy had het gezien en het al op een lopen gezet. Joop zat nog in die voortuin met zijn afstandsbediening. Die man rukte de deur open en zag die grote kerel daar zitten in een poging nog een keer de TV op een ander net te zetten. De bewoner sprak de legendarische woorden:
“Ben je daar nou niet een beetje groot voor geworden?”. Nee, hij is nergens te groot voor geworden.

Later gooide hij met ons erbij weleens pakjes condooms in de mandjes van oude dames.
Dan had hij altijd lol als ze het op de band van de kassière legden. Liggen ze daarom tegenwoordig apart?
 

Yosh was drie toen we bijna MS Mode uit werden gezet. Mama nou? riep Yosh een paar keer.
Mama was een trui aan het passen in het linker pashokje. Joop wist dat precies.
Toch liet hij Yosh het gordijn van het rechterpashokje opentrekken. Weer lol.

We sluiten deze twee weken thuis af met een dubbel gevoel. We beginnen opnieuw in een nieuw hoofdstuk.
Een nieuw hoofdstuk voor een nieuwe periode. De week van de chemo.