Gelukkig is het spektakel nog niet echt losgebarsten.

De 3^e en de 4^e dag na een chemo kunnen het heftigst zijn.

Het lijkt erop dat het nieuwe schema goed zijn werk doet.

Ik heb gisteren een dagje gewerkt in Deventer en Joop en Yosh hebben zichzelf goed vermaakt.

De nachten blijven een probleem, voor Joop dan. Ons beider ritme is en blijft een drama.
Jarenlang iedere ochtend rond vijf, zes uur op verandert niet als je ziek wordt, stopt met werken of,
zoals ik, minder probeert te werken.
 

De tijd nemen om ’s middags een uurtje te slapen is dan wel weer lekker, ondanks alles.
 

Ook gisteravond heb ik weer veel gekeken naar documentaires over de MH 17.

Joop hoeft het allemaal niet te zien en begrijpt niet dat ik het allemaal wel wil zien.
 

Op de een of andere manier fascineert het mij om te kijken naar hoe andere mensen met hun verdriet omgaan.  Ik zag hoe slachtofferhulp zijn werk deed en het verschil tussen mensen die wel of geen professionele hulp willen.
 

Joop is weer afgevallen en dat baart mij zorgen. Waarom hij wel? Pfff. Zit ik te appen met iemand over ‘afgevallen’ krijg ik de vraag : Jij? Nee, ik niet. Joop wel.
 

Wederom valt hij terug op de eerste levensbehoeften:  water en brood.

Wat moet het toch een kolerezooi zijn als het je smaakgevoel zo in de war gooit.

Gelukkig weten we van de vorige keer dat het weer terug komt. Dan ga ik hem weer lekker verwennen.
Ik ben natuurlijk wel een keukenprinses.