De afgelopen dagen hebben we vaak gedacht dat Joop ziek zou worden. Ziek in de vorm van griep. Hij slikt al dagen paracetamol tegen de hoofdpijn. Dat was normaal altijd als er een griepje zat aan te komen. Gezien de verminderde weerstand waar je voor gewaarschuwd wordt, zou dat heel goed mogelijk zijn. Het zet gelukkig niet door. Wel heeft hij het alsmaar heel erg koud. Is dat normaal bij kankerpatiënten?

Ik kan me nog herinneren dat dit eerst andersom was. Net in het ziekenhuis en kort na de diagnose was hij iedere keer een beetje aan het gloeien. Dat gaven de dokters ook aan.

Nu is het dus omgedraaid. In het verleden was Joop het warme kacheltje waar ik tegenaan kon kruipen. Dit keer ben ik de enige die warmte afgeeft. Hoe moet dat nou als ik er morgenavond niet ben?
 

Ik ben constant aan het strijden met mijn enorme verantwoordelijkheidsgevoel.
Weken geleden zijn er in volledig overleg met een bedrijf in Groningen 4 trainingen afgesproken. Omdat het bijna 300 kilometer rijden is doen ze altijd 2 dagen achter elkaar. Ik blijf dan slapen.
 

Het paste zo mooi in het schema omdat Joop in het begin van een kuur altijd heel goed is.

Dit keer gaat hij er al brak in. Toch wil hij graag dat ik ga. Zijn eten bij Yosh heeft hij al gereserveerd.
 

Ik zie er enorm tegenop maar weet ook zeker dat een beetje afleiding mij goed zal doen.

Het gaat namelijk weer goed de verkeerde kant op.