Ik heb een poging gedaan om te vertellen waarom mijn nacht zo zwaar was.
 

Nee, geen spelletjes of andere fratsen. Gewoon een keer een nacht in en in verdrietig
jezelf in slaap janken. Het besef kwam gisteravond weer gewoon even kei- en keihard binnen.
Hoe in hemelsnaam overleef ik deze hel? Deze hel die nu eigenlijk helemaal geen hel is.

Op dit moment bestaat mijn leven alleen maar uit dierbare momenten, liefdevolle herinneringen bouwen, lieve kaarten en berichten en zoals vandaag een heerlijke taart.
Toch is het besef heel groot dat er een tijd gaat komen voor bizar verdriet.
En soms, soms twijfel ik dan aan mezelf ik of ik dat allemaal wel aankan.

Vervolgens roep ik mezelf tot de orde met ‘Natuurlijk kun je dat!’.

Het is een rare wereld. Ik leg een fotograaf uit dat ik de kont van mijn man in een spijkerbroek wil laten fotograferen. Vervolgens is er iemand anders die naar aanleiding van een blog over voeten een taartenmaakster de opdracht geeft om een taart met voeten te maken.
Wat denkt iedereen van ons? Zal ik u een geheimpje vertellen: het kan ons allemaal helemaal niks schelen.

Die taartenmaakster had vast nog nooit zo'n gekke opdracht gehad.