Gisteravond heb ik Joop voorgesteld om het logeerbed in de kamer te zetten. Het zitten in de bank doet hem vaak pijn en dan gaat hij in 1 van de 2 gehaast gekochte stoeltjes zitten. De stoeltjes die ik snel gekocht heb toen we het eerste bezoek kregen van zijn collega’s uit België.
 

We hadden namelijk alleen die ene bank waarvan we na 2 jaar nog niet wisten dat hij niet lekker zat en een niet werkende open haard. Nou, die stoeltjes zitten bijna net zo slecht als de bank.

De pijn in zijn buik in combinatie met de enorme benauwdheid als hij de trap is opgelopen, brachten mij op dat idee. Lekker TV kijken en genieten van de open haard in combinatie met een heerlijke zithouding. Joop heeft nog niet toegestemd. Toch lijkt het mij een hartstikke goed idee.
Ik heb dan mijn hoekje in de bank terug en hij is lekker beneden.
 

Vanmorgen gaf hij aan dat de extreme benauwdheid hem voor het eerst in paniek had gebracht.
Ja, en daar ben ik natuurlijk van geschrokken. Ik ben wel heel blij dat hij het met mij deelt.
Een tijdje heb ik het idee gehad dat hij zich voor mij beter hield dan hij in werkelijkheid was.
Dat is natuurlijk omdat  hij ziet hoeveel pijn het ons doet hem te zien met pijn.
 

We wachten even het gesprek van vanmiddag af. Net na de diagnose zijn we in gesprek gegaan met onze huisarts. We gaan natuurlijk samen met hem het traject in van palliatieve zorg. Het was de bedoeling dat we met regelmaat een bezoekje aan elkaar zouden gaan brengen zodat hij Joop beter zou leren kennen. Dat is er de afgelopen maanden niet van gekomen. Soms belt hij ineens.

Het spreekwoord, denk ik, van die berg en Mohammed. Eén keer was het nadat mijn vader bij hem op consult was geweest over de toen extreem slechte situatie van mijn moeder.

Daar was Joop waarschijnlijk ook ter sprake gekomen. Vorige week belde hij ook.
Het was mij, dacht ik, gelukt om langs zijn kamer te lopen zonder dat hij mij zag.
Ik was onderweg naar José, de dame die ik eens per 3 tot 4 weken bezoek om te praten over de situatie en hoe ik erin sta. Waarschijnlijk heeft hij mij wel gezien want ’s middags belde hij Joop om bij te praten. Nou ben ik natuurlijk ook niet zo makkelijk over het hoofd te zien.

Gisteren deed zich een situatie voor waarin ik Joop redde uit een noodsituatie. Ik riep toen: “Ik ben toch eigenlijk mijn gewicht wel in goud waard!”.  Benauwd of niet, dan is het natuurlijk toch leuk om te zeggen: “Nou, dat is dan wel weer errrug veel”.
 

Ja, en dan kunnen we gelukkig toch weer lachen.