Het is eigenlijk heel knap dat zoveel mensen ons blog blijven volgen.  
Soms zelfs vanaf een strandbedje op de iPad vanaf een zonnige bestemming.
 

Ook lief zijn de mailtjes van vrienden die aangeven toch af te haken omdat ze
er te verdrietig van worden. Wat is het toch dat het mensen blijft fascineren?

Waarschijnlijk toch het feit dat het de 'Intouchables', de Franse benaming voor ‘De onaantastbaren’,
ook kan overkomen. Overkomt het ons, dan kan het u ook overkomen. Hoe zou u het dan doen?

Waarschijnlijk heel anders dan wij. Vanmorgen even bijgepraat met de buurvrouw.

Dan sta je terug te rekenen hoelang we alweer onderweg zijn.

Zelfs ik sla er mijn blog op na. Gisteren was het zeven weken geleden.

Soms lijkt het langer en soms ook korter. We hebben pas te horen gekregen dat: …..

Wanneer?  Uh, het is inmiddels 7 weken geleden.

Dan gaat de tijd ineens heel snel. Joop is vandaag gelukkig weer met een beetje meer energie.
Gisteren hebben we onder toeziend oog van Dris Sushi gegeten.

Het is nodig om iets te nemen wat die kapotte mond in kan.
 

Vandaag even samen naar Mac Donald. Zij we allebei zo niet bij de les dat we 2 Happy Meals bestellen in plaats van ?. Achteraf zag ik die verkoopster een beetje lachen van: “Zijn jullie daar nou niet een beetje te groot voor geworden?”.

Waarschijnlijk gaan we dus vanavond van de honger naar bed. Morgen weer een dag.